اثرات تغذیه سطوح مختلف اسید استیک، پروبیوتیک، اکسی تتراسیکلین و نئومایسین بر جمعیت باکتریایی کلی فرم و لاکتوباسیل در شفیره زنبور عسل (apismellifera l.)

مقدمه: عوامل محیطی و همچنین جیره غذایی از جمله مهم‏ترین عوامل تأثیرگذار بر جمعیت میکروبی دستگاه گوارش است. سیستم‏های ضد میکروبی بسیاری به طور طبیعی در زنبوران عسل و غذای آن‏ها وجود دارد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تغذیه‏ای استفاده از استیک اسید‏‏، کنسانتره مخلوط پروبیوتیکی و آنتی بیوتیک‏های اکسی‏تتراسایکلین و نئومایسین بر تغییرات جمعیت باکتریایی کلیفرم و لاکتوباسیل در شفیره زنبورعسل است. ‏‏‏ مواد و روش‏‏ها: این آزمایش با 14 تیمار آزمایشی شامل سطوح مختلف اسید استیک 5 درصد (10، 20 و 30 گرم در لیتر)، پروبیوتیک پروتوکسین و آنتی بیوتیک‏های اکسی‏تتراسیکلین و نئومایسین 20 درصد با سطوح 1/0، 2/0 و 3/0 گرم در لیتر و شربت شکر 50 درصد و شربت عسل 50 درصد با 4 تکرار در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به مدت20 روز انجام شد. پس از تغذیه گروه‏های آزمایشی، از هر تکرار یک گرم از نمونه شفیره‏های زنبوران کارگر 18 روزه داخل 9 سی سی محلول فیزیولوژی ریخته شد. پس از تهیه رقت‏های مختلف، از هر نمونه در محیط کشت مک کانکی آگار و ام آر اس آگار تلقیح شد. در پایان دوره انکوباسیون شمارش کلونی‏های کلی فرم و لاکتوباسیلوس انجام شد. ‏‏‏ نتایج: نتایج نشان داد که بیش‏ترین جمعیت باکتری‏های کلی فرم مربوط به تیمار شربت شکر (58/2 لگاریتم واحد تشکیل کلونی بر گرم) و کم‏ترین مقدار مربوط به تیمارهای 2/0 و 3/0 گرم نئومایسین، اکسی تتراسیکلین و پروبیوتیک و برابر صفربود (05/0>p value). همچنین، بیش‏ترین جمعیت لاکتوباسیل‏ها به تیمار 2/0 گرم پروبیوتیک (05/4 لگاریتم واحد تشکیل کلونی بر گرم) و کم‏ترین مقدار به تیمارهای 2/0 و 3/0 گرم نئومایسین و برابر صفر مربوط بود (05/0>p value). ‏‏‏ بحث و نتیجه‏گیری: این پژوهش نشان داد که افزودن پروبیوتیک به شربت شکر مورد استفاده در تغذیه کلونی‏های زنبور عسل، سبب افزایش جمعیت لاکتوباسیلوس‏ها در بدن شفیره‏های زنبور عسل نسبت به گروه‏های شاهد خواهد شد. ‏‏‏